Photography & Photo-montage Exhibition by : Nazila Daneshvaran

Seyhoun art gallery
پارادوکس
به دور از تمام واژه آرایی های سانتی مانتالیستیِ روزگار کنونی ، آنچه آن را ( هنرنو ) می خوانیم ، مجموعه ای از ساختار گریزی ها و در گوشه هایی بازگشت به ساختارهایی است که طی چند دهه اخیر بارها رد و تایید شده اند. عکس در گذار معنای رسانه ای خود خصوصا از دهه هفتاد به این سو ، دچار دگرگونی های بسیاری شده است. دگرگونی هایی که در ذهن عکاس رخ داده اند. و نوآوری هایی که خصوصا بعد از جا افتادن دنیای دیجیتال در جهان هنر خودشان را به فهرست هنرهای نو اضافه کردند. به نظر می آید ، فتو مونتاژ، ترکیب کلمه ای در برگیرندۀ  مفهومی فراگیر ، از انواع ادیت عکس یا عکس ها ، با اهداف مفهوم گرایانه ، واقع نمایانه ، خبری و ... است،  که بیشتر زیر مجوعه فاین آرت دسته بندی می شود.ننناما اینجا در این نمایشگاه ، نازیلا دانشوران ، فارغ از تمام دسته بندی ها و دسته بندی های آرتیستیک ، کار خودش را کرده است. پارادوکس هایی از نگتیو ها و پوزیتیو ها که با تجمیع شدن در 
کمپوزیسیون های واحد، نوستالژی هایی از هر دو گروه را برای ما به تصویر کشیده است.  
کودک از دیرباز چه در سینما چه در هر رسانه دیگری ، نمادی از سادگی ، معصومیت، آرزو و تمام صفاتی است که هنرمند مولف ، خلاق و آفریننده ، دست نیافته های خود را در او تصویر و داستان سازی کرده است. وجود رنگ های تند می تواند نشان از بروز احساس از اعماق هنرمند باشد. 
نگتیو ها و پزیتیو هایی که همیشه زوجند و نه بیشتر ، نشان از پارادوکس نوستالژیک حقیقت و واقعیتند، آنچه باید به دست می آمده، و آنچه در عالم واقع ، هنرمند به آن دست نیافته است. این مجموعه را هنرمند ، در مقایسه خود و کودکی از جنس خود ( مونث)  به دست می آورد.
و... در نهایت ، وحدت کمپوزیسیون ها به ما می گوید ، تمام این دو نفرهایی که می بینیم ، یک نفرند اما... 
فتو مونتاژ ، دیجیتال آرت و یا هر آنچه که در قالب کلمه ، بتوان با آن نمایشگاه اخیر نازیلا دانشوران را توصیف کرد ، رنگ و بویی شخصی دارد. و این پرسنالیتی بودن اثر، ارزشی والاتر از توصیف اثر ، بوسیله نسبت دادن آن به دسته و رسته ای خاص دارد. 
 پویان مقدم

Apart from all sentimentalist wordings of the current era, what we call as “Modern Art” is a collection of de-structuralism and in some parts returning to structuralism which has been approved and rejected plenty of times during the past few decades.
 
In their media transition particularly since the 70s, photos have undergone a lot of change; changes which have taken place in the mind of the photographer and the innovations which were added to the list of modern arts after the settlement of digital world in the world of art. It seems photo montage is a word combination that entails a comprehensive concept including different sorts of photo editing with conceptual, realistic, and press aims (to mention a few) which are categorized under the Fine Arts heading.


However, here in this show Nazila Daneshvaran has done her own work apart from any artistic categorizations – paradoxes among negatives and positives which are combined in singles compositions and illustrate the nostalgia of both groups for us.
Whether it be cinema or any other form of media, it’s been ages that a child symbolizes simplicity, innocence, aspiration and all those characteristics in which a compiling and creative artist has illustrated her own inaccessible features.
The presence of deep colors may reflect feelings of the artist deep inside.
The negatives and positives which always come in pairs and never more signify the nostalgic paradox of truth and reality _ what should have come true and what the artist has missed in real world. The artist has created this collection by comparing herself to a child of her own gender (female), and eventually the solidarity of the compositions tells us that these two people are actually one; however, …
Photo montage, digital art, and any other word by which one can describe Nazila Daneshvaran’s current exhibition present a personal scent and color. And this feature of being personalized gives the works a more precious value than describing them through accrediting the works to a special category.
 

Pouyan Moghaddam       
Translated by: Reza Asadifar